Wat ga je doen als je interieurbureau en woonwinkel verkocht zijn? Een vraag die ik talloze keren kreeg toen ik mijn bedrijf bijna drie jaar geleden overdroeg aan de nieuwe eigenaren.
Mijn antwoord op die vraag was overduidelijk. Ik ga een boek schrijven over kleur; mijn grote passie.
Vol goede moed begon ik, naast een opleiding bij de Schrijversacademie, aan mijn boek. Al mijn ideeën kregen inkt op papier. En daar bleef het bij. Wat had ik nog toe te voegen aan al die boeken over de technische aspecten van kleur, kleurcombinaties, wat kleur met je doet en hoe het je beïnvloedt? Ik kreeg geen vat op de inhoud die het boek zou moeten krijgen, ook al ben ik volgens een vriendin in staat haar enthousiast te krijgen over kleuren, zonder dat ze de tinten in het echt ziet. Maar ja, dat is nog geen boek.
Er gebeurde iets anders. Al schrijvend, achter mijn bureautje met uitzicht over een prachtig zandpad, ontstond er rust in mijn hoofd en daarmee ruimte voor een spannend plot. Verzot op spannende verhalen en gefascineerd door menselijk drama en gedrag, ben ik begonnen aan een heuse thriller.
Maar een plot is nog geen boek. Wie moeten er een rol gaan krijgen, hoe zien ze er uit, hoe klinken ze, wat zijn hun (on)hebbelijkheden? Hoe krijg ik ze in godsnaam met elkaar verweven? En het allerbelangrijkste, hoe krijg ik het spannend geschreven? Ontelbare scènes heb ik getypt, volledig verzonken in het verhaal en mijn personages, de tijd vergetend.
Vol zenuwen wachtte ik het oordeel af van de eerste meelezer. Haakt hij niet al na tien bladzijden af? Maar nee, er werd non-stop doorgelezen tot het einde van het boek. Een echte pageturner was de conclusie.
Wat een opluchting. Het was gelukt een spannende thriller te schrijven. Een correctieronde kon beginnen, want ik had een deadline te halen. Op negentien november vond de uitgeversdag plaats. Zestig schrijvers in spe, kregen de gelegenheid om aan een groep uitgevers kort hun boek te pitchen. Met een aantal uitgeprinte boekvoorstellen in mijn tas en een ongekende nervositeit, toog ik naar Wageningen.
Ik heb nog geen idee of één van de uitgevers belangstelling heeft voor mijn boek, maar na een paar jaar intensief schrijven, kreeg ik die dag wel een bijzonder gevoel:
Ik ben schrijver.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.