Bij het afronden van mijn cursus ‘Schrijven van Columns en Blogs’ in april, nam ik me voor iedere twee weken een kort verhaal te publiceren op mijn website. Dat ging wonderbaarlijk goed tot vorige week. Ik was op vakantie en mijn inspiratie was door de vele indrukken totaal zoek.
Iets zinnigs op papier zetten, bleek onmogelijk. Als een goede soep, slurpte ik alle indrukken op, zonder iets te verteren.
Totaal onvoorbereid was ik met manlief en twee goede vrienden, voor drie weken vertrokken naar Yucatan, een provincie in Mexico. Ik had geen idee dat dit deel van het land net zo plat is als Nederland en dat het alleen maar ondergrondse rivieren heeft, die zich openbaren in grotten en poelen van water. De dodelijke maffia, meestal te vinden in het noorden van Mexico, hebben we niet ontmoet. Wel troffen we een blijmoedig en goedlachs Mayavolk.
De kunstzinnigheid in muurschilderingen, de vele galeries in vooral Merida, de hoofdstad van Yucatan, het kleurrijke keramiek met de morbide doodshoofden van de Maya’s, lieten mij een creatief volk zien. De bijzondere dieren die we ontdekten, in alle kleurschakeringen, waren de kers op de taart.
Op weg met een taxichauffeur vanuit Merida naar de ruïnestad Uxmal, viel mij iets bijzonders op. De trotse man wees ons rijdend over de steeds smaller wordende wegen op het groen langs de kant van de weg. ‘Verde, verde, verde,’ riep hij herhaaldelijk. Inderdaad, de groene muren van het dichte oerwoud kapselde de weg helemaal in. Normaal gesproken kan ik genieten van een bus- of autorit in een vreemd landschap. Hier had ik tot nu toe alleen maar groene muren van dicht struikgewas en bomen gezien.
De Maya’s hebben geen vergezichten. Geen ander zicht als je een bocht doorgaat, zoals bij ons. Geen koeien in een weide of huppelende schapen. Geen kleurcontrast. Alleen maar groen. Pas als je in een dorpje aankomt, zie je complementaire kleuren. Huizen worden opgevrolijkt door heldere oranje, rode, gele en paarse tinten op de muren, die in dit zonnige klimaat prachtig harmoniëren met het groen van het eindeloze oerwoud.
Weer thuis, zittend aan mijn schrijftafel, laten de vezels in mijn lijf de belevenissen los. Opnieuw hoor ik de chauffeur ‘verde, verde, verde’ roepen en zie ik het voorbijflitsende groen en de felle kleuren weer voor me.
Ik kijk naar buiten en zie een bruin zandpad met een intense grauwe lucht daarboven. Wie mij kent weet dat ik niet van grijs houd. Doe mij dan toch maar groen, zonder vergezicht.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.
