Afgelopen week moest ik aan oud-collega Rob denken. Bij het opruimen van een doos met rommeltjes, kwam ik een afscheidskaart tegen van mijn vakbroeders Economie op een middelbare school en Rob was er een van.
Het is een jaar voor de eeuwwisseling. Rob, altijd in voor een geintje, iets teveel pakjes boter rond zijn middel, jong gezin, heeft een bank gekocht. Het hele aankoopproces heb ik in geuren en kleuren in een pauze meegekregen. Glimmend van trots vertelt hij dat ze er met z’n allen op kunnen zitten.
De ontspanning tussen de lessen door speelt in het rokershok; een ruimte met glazen wanden en slechte afzuiging, in een hoek van de enorme lerarenkamer. De stijgende populariteit van de kleur zachtgeel is nog niet tot de pauzeplek en vakgenoten doorgedrongen. In plaats daarvan grijze formicatafels op antracietgrijze onverslijtbare naaldvilt en heel veel rook. De anti-rokers weigeren bij de morsige types te gaan zitten, die hun sigarettenpeuk in de witte plastic koffiebekertjes doven. Als niet-roker houd ik van de sterke verhalen van de collega’s achter het glas. Daar eten we onze meegebrachte broodtrommels leeg, ook al ruik ik vervolgens de hele dag als een gerookte ham.
Op een dag komt Rob enigszins treurig binnen. Hij valt met de deur in huis: ‘de geleverde bank past niet in de kamer. In de showroom leek ie veel kleiner.’
Ik ga stuk van het lachen. Niet lang, want de rook, vermengd met mijn gierende inademing, doen me de rest van de middag hoesten. Zo erg dat de leerlingen me bezorgd adviseren om te stoppen met roken.
‘De bezorger zei nog : meten is weten mijnheer,’ zegt Rob. ‘We hebben één stuk binnen gezet en de rest staat opgestapeld in de schuur. En weet je wat het allerergste is. Van een klein stukje stof, hebben we de kleur gekozen. De muren zijn rood en de bank is blauw. Alles bij elkaar lijkt het wel…’
‘violetkleurig’ vul ik aan.
Die Rob. Zijn ogen waren groter dan zijn woonkamer.
En ik maar denken dat mannen ruimtelijk inzicht hebben.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.
