Een paar kleine incidenten afgelopen zondag, deden mij opnieuw aan onze reis naar Japan denken. Een land waar de mensen elkaar niet tot overlast zijn. Een quote van de eigenaar van het bureau, waar we onze reis boekten. Keurig opgevoed dacht ik nog dat het logisch is dat je een ander niet tot hinder bent. In Japan kreeg het begrip ‘overlast’ voor mij een andere dimensie.
Japanners maken geen herrie, niet op straat, niet in de bus of de trein, niet in het museum, winkel of andere openbare gelegenheid. Hooguit wat stemvolume in een restaurant na een paar drankjes. Zelfs kinderen zijn kalm. Je wilt een ander toch niet lastig vallen met het geblèr van jouw koters?
Alles is opgeruimd en schoon. Zelfs de openbare toiletten, die er in grote getale zijn. Geen prullenbakken, want je neemt je eigen afval mee naar huis. Je laat een ander toch niet jouw rommel opruimen?
Geduld is het toverwoord in de volle steden. Keurig in de rij voor de trein, bus, winkel of het restaurant. Niemand valt elkaar lastig. Je blijft van de spullen van een ander af. Je wilt toch niet dat de ander zich ongemakkelijk voelt?
Zondag verlangde ik hevig terug naar dit Japanse fenomeen. Op weg naar de Yoga werd ik al fietsend besprongen door een loslopende witte herder. Precies twee jaar geleden beet een dergelijke hond mij. Als souvenir heb ik nog twee littekens op mijn been staan. ‘Sorry’ riep de verre buurvrouw toen ik hevig trillend voorbij fietste. De riem voor de hond had ze in haar hand. Lekker makkelijk zo’n excuus als het leed al veroorzaakt is.
Twee kilometer verder, enigszins hersteld, reed ik braaf rechts op het fietspad. Een groep wielrenners racete me links en rechts voorbij. Ze duwden me bijna van mijn fiets. In plaats van te remmen en weer aan te zetten, mocht de gemiddelde snelheid van de wielrijders blijkbaar niet naar beneden. Geïrriteerd dacht ik: eerst ikke en de rest kan …
In de middag gingen we bij vrienden op bezoek en zaten in eerste instantie genoeglijk in de tuin. De buurkinderen, waar mijn vriendin me al voor gewaarschuwd had, maakten een hels kabaal. Op de trampoline liep het volledig uit de hand en het gegil werd uiteindelijk overtroffen door de vader die als meestervloeker zijn eigen ik liet schreeuwen.
In Japan zouden mensen zich de ogen uit de kop schamen voor deze heibel. Ik moet daarbij wel eerlijk opmerken dat het onophoudelijke respect iets saais heeft, en af en toe uit de band springen erbij hoort.
Maar toch, zondag verlangde ik even terug naar Japan: eerst jij en dan ik.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.