Ken je het gevoel niet ouder te worden? Dat leeftijd geen vat op je krijgt? Dat je conditie misschien niet meer is als van een vijfentwintigjarige, maar toch zeker nog als iemand van begin veertig? Heel lang was leeftijd geen onderwerp in mijn leven.
In mijn tienerjaren wil ik als veertienjarige toch zeker achttien lijken. Op mijn achtentwintigste lijk ik op een twintigjarig verlegen meisje. Heel vervelend, want mijn eerste serieuze werkgever ziet me niet voor vol aan.
De kanteling begint na mijn dertigste. Twee kinderen en slapeloze nachten tonen de eerste rimpeltjes en beginnende wallen onder de ogen. Mijn witte haar verdwijnt en ik word donkerblond. Inmiddels werk ik als docent in het onderwijs. Rond mijn zesendertigste krijg ik leerlingen die ouders hebben die jonger zijn dan ikzelf. Ik word met u aangesproken en hoewel mensen mij jeugdig inschatten, is het niet meer zo extreem als tien jaar ervoor.
En zo gaan heel veel jaren voorbij. Hard werken is het adagium. Al een paar jaar vijftig besluiten manlief en ik om als vakantie van huis naar Barcelona te fietsen; zonder ondersteuning. Ik volg een groot aantal spinlessen in de sportschool, om de bergen die we onderweg tegen komen te bedwingen. In de Ardèche, zwoegend op een helling van minstens tien procent, word ik ingehaald door een groepje jongens in een auto. Achter me beginnen ze me joelend, klappend, hangend uit de ramen, aan te moedigen: courage! Als ze me uiteindelijk inhalen en mijn zwaar rood aangelopen, afgetrainde en vermoeide gezicht zien, vallen ze stil en worden handen en hoofden rap naar binnen getrokken. Van achter kan ik blijkbaar nog best doorgaan voor een frisse jonge meid. Ik kan daar nog steeds onbedaarlijk om lachen.
Vorig jaar juni gaan manlief en ik nogmaals op fietsvakantie. Aan de Noord-Franse opaalkust, in Boulogne-Sur-Mer, laten we het stalen ros een dagje staan. We lopen de kathedraal van het stadje binnen en in de kelder blijkt een museum te zijn. Wij naar beneden. De jonge vrouw achter de balie scant ons van boven naar beneden en weer terug en slaat dan resoluut een bedrag aan op de kassa. Terwijl ze het bedrag noemt, kijk ik naar het bord waar de toegangsprijzen opstaan. Vindt ze het niet nodig om naar mijn leeftijd te vragen? Dat manlief bijna grijs is en kalend, wil nog niet zeggen dat ik als bruinharige, niet grijzende vrouw er bejaard uitzie.
Ik moet denken aan de Franse schrijver Marcel Proust die sprak over le temps perdu; de tijd die nooit meer terugkeert. Twee maanden voor we op vakantie gingen, ben ik zestig geworden. De tijd is zomaar vervlogen. Mijn leeftijd heeft mij ingehaald.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.