`Mijn zoon kan niet lezen,` zei mijn broer tijdens een feestje tegen mij. Kun jij hem geen bijles geven?`
Als voormalig docent leek me dat een leuke uitdaging. Dus werd mijn vijftienjarige puberneef, aan het begin van zijn laatste jaar van het VMBO, bij mij thuis afgezet voor zijn eerste bijles.
En inderdaad, als topsporter in het voetbal, want dat is zijn grote talent, snelde hij de eerste les vol souplesse al pingelend over de regels, alsof hij op weg was naar een schitterende goal. Daarbij sloeg hij de helft van de tekst over, ondertussen kijkend op zijn telefoon, waar een stroom van geluidjes zijn onmiddellijke aandacht trok.
Helder. Te veel prikkels. Wilde ik zijn interesse, dan moest het elektronische wereldje kleiner gemaakt worden.
De keer erop werd onder groot protest de telefoon thuisgelaten, en een wit kaartje onder de te lezen regel gelegd. Aandacht voor ieder woord, vervolgens de zin en uiteindelijk de hele tekst. Het was even wennen, maar tot zijn eigen verbazing kon hij gewoon lezen.
Driekwart jaar later appt mijn broer: We kunnen het haast niet geloven, maar we hebben net de vlag met tas buiten gehangen. Hoe heb je dat voor elkaar gebokst? Ik app één woord terug. Focus.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.