Zweet op de rug

Mijn beste vriendin en ik maken een flinke zomerse fietstocht. Zo halverwege – niet toevallig hoor – stoppen we bij een terras met goede koffie en huisgemaakte appeltaart. Voor ons strijkt een groepje neer. Als een ervaren wielerploeg dragen ze dezelfde blauwe shirtjes, gesponsord door een plaatselijk bouwbedrijf. Een paar van hen moet de batterij van de fiets opladen.

`Een elektrische fiets is toch geen fiets,` begin ik geërgerd tegen mijn vriendin als ik het gedoe voor me zie. `Het is niet meer dan een geluidloos brommertje, waarbij het moeiteloos draaien van de benen de illusie wekt dat je aan het fietsen bent.`

Mijn vriendin kijkt me verontwaardigd aan. `Ik moet echt trappen hoor.`

`Hoe kan het dan dat jij hier nog met je jas aanzit en ik in een T-shirt? Je hebt toch geen kracht geleverd?`

Vol vuur ga ik verder. `Zelfs artsen hameren erop om op een gewone fiets te blijven rijden. Spierkracht ontwikkelen en behouden, vooral als je wat ouder wordt. Zweet op de rug. Dat is goed voor ons. Door een verhoogde hartslag tijdens het fietsen, krijg je een betere conditie. Het transpireren zorgt dat de gifstoffen uit je lichaam spoelen, wat weer ontstekingsremmend is. Kortom, je gehele weerstand verhoogt.`

Het bedienend meisje brengt onze bestelling. `Sorry dat het zo lang duurde, maar ik moest eerst die batterijen aan de oplader leggen.`

`Uitbreiding van het takenpakket?` Ik bemerk mijn bijtende stem terwijl ik meteen een grote slok koffie neem.

`Ben je uitgeraasd,` vraagt mijn vriendin? Kijk, als ik geen elektrische fiets had, zaten wij hier niet samen in de zon en had ik nul komma nul beweging gehad. Dit is het beste van twee werelden, of niet soms?`

Ja, daar heeft ze een punt. Wat is belangrijker: spierkracht of het genoegen van een uitstapje?

Ik knik instemmend, neem een grote hap van mijn goudgele appeltaart en denk spijtig: dan maar elektrisch.

Dorrit

Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.