Ons reisgezelschap van vier zit geduldig te wachten op een kopje verse filterkoffie en romige ritueel opgeklopte groene Matcha thee. Goed werk heeft hier tijd nodig. Op een rood houten dienblaadje worden de drankjes, samen met een verfijnde bescheiden lekkernij, met een kleine buiging, op ons lage tafeltje gezet. Een kleurenpaletje van kiwigroen, wit, roodbruine tinten en een fris geel kijkt mij aan. Het takje met witte bloemetjes dat bovenop dit kunststukje ligt, is het puntje op de i. Ik verwacht iets heel zoets, maar mijn smaakpapillen onderscheiden fris fruit met een textuur die ik niet direct kan plaatsen. Het heldere groen van de thee oogt als fluweel en is mijn favoriete drankje tijdens deze vakantie.
Het feest van eten begint in Japan bij het ontbijt. Mijn reisgenoten kijken mij de eerste dag meewarig aan als ik net als de Japanners met een bakje Misosoep het ontbijt begin. Vervolgens kopieer ik hun borden en neem een salade, mootjes vis, zachtgekookt ei en tofu. Stukjes groenten gekookt, gebakken of gefermenteerd complementeren mijn bordje. Ik voel me in deze keuken meteen thuis. Mijn smaak- en speekselklieren maken overuren om al deze gerechtjes te absorberen en te analyseren.
Iedere middag strijken we neer in één van de ontelbare kleine, eenvoudig ingerichte restaurantjes, die we overal kunnen vinden. Plaats voor hooguit tien tot twintig mensen wordt het verse eten vanuit een piepklein keukentje bereid. Soms wachten we in de rij omdat het vol is. Bij het openen van de schuifdeur gaan we bukkend onder doeken door, die als een soort vlag om respect vragen bij het binnenkomen.
Lunch met noedelsoep, versierd met groenten, vis of vlees. Sushi, of een heerlijk bord met kleine onbekende hapjes, die ons in extase kunnen brengen. Zo lekker.
Onderweg met de trein, biedt de `bentobox` uitkomst. Een prachtige lunchdoos, verdeeld in vakjes waar superverse gerechtjes inzitten.
Het hele ritueel van de middag, doen we in de avond weer over. De restaurantjes stromen vol mensen die van het werk komen en samen met collega’s bier drinken. Tussendoor peuzelen ze met hun stokjes de hapjes uit de kleine schaaltjes die op tafel worden gezet. Wij laten ons niet onbetuigd.
Als ik aan het einde van de dag voldaan mijn bed induik, bedenk ik dat het gelukkig zo weer ochtend is en ik opnieuw aan kan schuiven bij het ontbijt. Wat een feest.
Dorrit
