Terwijl ik met de auto naar Maaike op weg ben, moet ik denken aan een klant die mij laatst vroeg of ik de winkel niet miste. Vijftien jaar heb ik een interieurbureau en woonwinkel gerund en Maaike was dertien jaar lang mijn steun en toeverlaat. Zij is bij mijn opvolgers blijven werken.
Koffie? vraagt Maaike, terwijl ze de appelflappen tevoorschijn tovert. Voor ik iets kan zeggen, begint zij over het ontslag dat ze bij haar werkgever aangekondigd heeft.
Hoe kun je zo’n topper laten gaan. Zo goed in het ontwerpen en tekenen van interieurs, aardig, hardwerkend, verzorgd. Haar gezicht kijkt gelaten en vermoeid. De fut is eruit.
`Ik mis het ontwerpen,` zegt ze. `Hoe wij kleuren, stoffen en materialen mixten tot een nieuw geheel. Wij stimuleerden elkaar. Pakte ik een stof, legde jij er een kleur bij en omgekeerd. Wij hadden lef, waren niet bang om nieuwe tinten en patronen te gebruiken. `
Ik herinner me de extase die we vaak voelden. Voor het eerst een combinatie van groenen en blauwen of geel met roze, nu heel gewoon, maar toen een eyeopener. Of nieuwe collecties stoffen, die we door onze handen lieten gaan, verrast door de innovatie in patroon of materiaal.
Onze klanten waren uitgangspunt bij het ontwerpen. Zij stelden ons in staat te vernieuwen. Huis, lichtval, functies, smaak, overal keken we naar. Geld verdienen was een gevolg van ons werk, niet een eerste doel. Daarom ontstonden de mooiste interieurs.
De beurzen voelden als uitjes. Vooral inkopen in Parijs. De stoffenhuizen die we bezochten. Niet alleen de nieuwe vondsten, prachtige kleuren en patronen van beroemde ontwerpers, maar ook de ontmoetingen, champagne en verfijnde hapjes.
Hoe we al de nieuwe collecties en opgedane inspiratie verwerkten in de halfjaarlijkse metamorfose van de winkel. Hard werken, maar zo kicken als alle behangen en verven weer op de muur zaten en de nieuwe meubels, verlichting en accessoires op hun plek.
Een walhalla voor interieurliefhebbers.
We voelen dezelfde weemoed, als we een hap van de appelflap nemen. Symbool voor de traditionele traktatie op vrijdag en de inspiratie die we elkaar gaven.
De enige die ik mis, is Maaike.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.