Mijn zoon belt me op om te zeggen dat hij niet mee naar het familie-etentje gaat. Zijn opa en oma zijn achtentachtig geworden. ‘Veel te druk mam. Kan niet meer tegen die teringherrie.’ Hoezo, denk je dan. Twee oude mensen die uit gaan eten met hun kinderen, kleinkinderen en aanhang. En dan last hebben van lawaai? Nou is hij daar wel gevoelig voor. Ik kan hem geen ongelijk geven. Manlief P., destijds nog een vriend, wees mij lang geleden op de bijzondere communicatie binnen mijn familie.
De eerste keer dat vriend P. mee naar een feestje ging bij mijn ouders, die beiden uit grote Brabantse gezinnen komen, waren de festiviteiten al in volle gang. Bij het openen van de achterdeur vielen een paar ooms en tantes, met drankje en al naar buiten. Vol enthousiasme werden we verwelkomd en wurmden we ons naar binnen. Niks keurig aan tafel of op stoelen in een kring. Maar samengepakt in een voor deze gelegenheid veel te kleine woonkamer, waar het water van het behang droop en de blauwe walm van sigaretten je de adem benam.
Wij zijn allemaal goed bij stem en willen die graag laten horen, vooral als het gaat om het halen van ons gelijk. En het liefst doen we dat allemaal tegelijk. Dat vergt wel een bepaalde techniek, want als de ander niet naar je luistert, moet je nog harder gaan schreeuwen. Wij zijn daar echt keigoed in. Praatgrage P. kwam er niet tussen. Wen er maar aan had mijn zus schor geroepen.
Het etentje afgelopen zaterdag begon beschaafd in een zijzaaltje. Na twee drankjes en een voorgerecht ging de volumeknop omhoog. Na het hoofdgerecht besloten een paar, toch al volwassen kleinkinderen, dat het tijd werd voor armpje drukken. Bij het dessert staken een paar andere gasten verwonderd hun neus om de deur. Och, ik begreep mijn zoon wel.
Opa en oma zaten intussen vol trots te midden van dit chaotische en tumultueuze spektakel. Al weer een paar jaar behoorlijk doof, hadden zij geen last van de herrie. Volgens mij ook nooit gehad.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.