De trein, daar reisde ik tot voor kort nooit mee. Wonend in een dorp, en ook nog in het buitengebied, is openbaar vervoer geen eerste optie. Toen ik het een keer wilde proberen, bleek de buurtbus in het weekend niet te rijden. Toch heb ik als fervent autorijder de afgelopen maanden een groot aantal treinreizen gemaakt.
Eerst in Japan, reizend van stad naar stad, bleek het ideaal. Doodse stilte in de coupé. Hooguit op fluistertoon sprekend tegen manlief of liever helemaal niet. Je bent elkaar daar niet tot last. Het voelt heel relaxed, maar eerlijk gezegd, ook inspiratieloos.
Toevallig had ik al lang geleden met mijn dochter afgesproken naar Londen te gaan voor een moeder-dochter weekendje. Met de trein door de kanaaltunnel. Dus nauwelijks bekomen van Japan, stap ik in mijn tweede openbaarvervoeravontuur. Eenmaal geïnstalleerd in onze stoelen, blijkt ons westers begrip van overlast toch een andere dimensie te hebben dan dat in Japan.
Achter ons zitten drie meiden. Eentje hangt over de leuning van de voorste twee, om zo gezellig mee te kletsen. Want dat doen ze, alsof ze alleen op de wereld zijn. Verhalen over jonge mannen waar ze vol afschuw naast wakker worden, na een nachtje doorhalen. Foto’s van een bruiloft worden getoond. Twee van hen hebben het feest georganiseerd. Uitroepen zoals: tering, kwali, niet normaal en royaal, maken me aan het lachen. Opmerkingen over mental breakdowns, een slapende motoriek en het fixen van het diner, zetten me aan het schrijven. En ineens schiet ik overeind als ik de derde hoor zeggen: `lijkt wel gemagazined.’ Dat is toch geen bestaand woord? Achter mijn ogen verschijnt een weelderige tuin met lange tafels, rijk gedekt, vol bloemen, prachtige stoffen, lichtjes in de bomen, kleurrijke gerechten, zoals een plaatje in een tijdschrift.
Op dat moment komt een treinsteward langs die voorstelt om in een ander treinstel in een viertje te gaan zitten. De meiden vinden het een super voorstel, maar tot mijn spijt zie ik mijn inspiratiebronnen vertrekken.
Mijn dochter ligt in een deuk. ‘Zo herkenbaar,’ zegt ze.
Ik kijk haar aan en denk: ik ben niet meer van deze tijd. Maar gelukkig heb ik wel een nieuw woord ontdekt. En dat dankzij de trein.
Bedankt dames.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.