De afgelopen weken ben ik vaak in mijn tuin te vinden geweest. De beplanting bestaat behalve uit veel bloemen – goed voor bij en hommel – ook uit een aantal fruitstruiken. Naast de bes, framboos en moerbei bleek een Japanse rode wijnbes opgedoken te zijn, die ik pas in het snotje kreeg toen hij vruchtjes ging produceren. Het een woekeraar, maar de zoetzure besjes smaken goddelijk. De kleurencombinatie van pluizig bordeaux, oranje en helderrode bessen op een achtergrond van groene bladeren, zijn een genot voor het oog.
Al dat prachtige zomerfruit heeft uiteenlopende rode tinten. Er is echter één grote maar… Dat zijn die verrekte stekelige takken. Waarom moet alles wat zo mooi gekleurd is zoveel doorns hebben? Is het de aandacht die de opvallende kleur bij een eerste oogopslag trekt?
De vreselijkste pester met doorns is de braam. Tijdens een wandeling vorige week, zie ik dat de wilde braamstruiken in mijn omgeving al grote exemplaren showen die van rozerood naar donkerpaars verkleurd zijn. Ik pluk een dikke paarse jongen en stop die in mijn mond met de verwachting dat hij nog hard en zuur zal zijn. Wat schetst mijn verbazing als er een smaakexplosie in mijn mond plaatsvindt van zoet, zacht en sappig. Een wilde braam met een smaak van fruit uit Zuid-Europa. En dat in juli. Lang leve de klimaatverandering?!
Net als mijn ouders altijd deden, ben ik met een bak op pad gegaan om de eerste vruchten voor de jam te scoren. Ik had me voorgenomen op het pad te blijven en alleen te plukken waar ik zonder zelfmutilatie bij kan. De schrammen en schaven op mijn benen en armen, opgelopen tussen de frambozenstruiken, lagen nog vers in mijn geheugen. Bovendien ga ik niet zoals mijn vader altijd deed, in een regenpak met handschoenen en capuchon op, sloten in om de mooiste bramen boven- of tussenin de struiken te plukken. Je kunt overdrijven. De rijpheid hangt voor mijn neus, waar de vogels zich door de stekels zich niet wagen. Behendig pluk ik tussen de takken door de prachtige vruchten.
Het is me wel duidelijk. Met de doorns scheppen de vruchten afstand. Rood heeft ruimte nodig. Net als ik.
Dorrit