Het is lang geleden dat ik last heb gehad van een zomerdipje. De afgelopen weken is een intense vermoeidheid gecombineerd met een soort van lusteloosheid mijn wereldje ingeslopen. Onverklaarbaar, want de omstandigheden zijn niet veranderd. Ik voel me niet ongelukkig, krijg alleen niets voor elkaar, terwijl ik mezelf wel allerlei doelen heb gesteld. Bijvoorbeeld het schrijven van mijn tweede boek, het ontwerpen van een voedselbos, werken in de tuin, een boek in één ruk uitlezen. Ondertussen heeft mijn omgeving het huis verlaten voor vakantie en heb ik het gevoel alleen achter te blijven. Waarom had ik daar vorig jaar geen last van?
Van mijn jonge jeugd kan ik me slechts flarden herinneren, maar één specifieke zomervakantie staat me nog bij. Hoe oud zal ik geweest zijn? Vijf, zes jaar? Een decor van een uitgestorven doorgaande straat in een klein dorp, waar je gewoon buiten kan spelen. Maar wat en waarmee? Ik hoor mijn moeder nog zeggen dat er genoeg te spelen is. Die zomer loop ik met mijn ziel onder mijn arm. Touwtje springen, schommelen, elastieken, knikkeren, hinkelen, tekenen. Alles wat ik normaal zo leuk vind, speelt door mijn hoofd. Ik kan niet kiezen, heb nergens zin in en ik voel me eenzaam en alleen. Hoe langer ik erover nadenk, wordt het duidelijk: ik heb vaker last gehad van de zomerblues.
Inmiddels ben ik op een leeftijd dat er een geconditioneerde zelfdiscipline in me zit. Koken, de was doen, boodschappen, maar alles voelt gedwongen en iedere keer zak ik op een bank of stoel neer en overdenk mijn vermoeidheid en vooral ook lamlendigheid. Is het dan toch dat ik vrij ben van sportclubjes en sociale activiteiten die buiten de zomer om een soort dynamiek geven? Als ik tegen manlief mijn zorg uit, heeft hij zoals altijd meteen een oplossing klaar. ‘Vakantie! Zin in in?’ vraagt hij, terwijl hij de reclame van een reisbureau met dat leuke meisje nadoet. ‘Lekker op de fiets, de zinnen verzetten.’ Tegen dat enthousiasme kan ik geen weerstand bieden. Ik stem in en weet dat verandering van omgeving in combinatie met bewegen me goed zal doen.
Maar of ik er nou echt zin in in heb?
Fijne zomer
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.