Als tiener had ik geen posters van popsterren aan de muur, maar een mooi ingelijste kopie van het schilderij De Slaapkamer van Vincent van Gogh. Nu weet ik dat hij een meester is in het vertalen van emotie naar kleur, maar waarom ben ik als puber zo onder de indruk van dit werk?
Bij het opruimen van een berghok kom ik de compleet verbleekte prent van het schilderij tegen. Behalve een bed, stoel, tafeltje en een paar schilderijen aan de muur, staat er niet veel op de afbeelding. Ik trek vervolgens de complete reeks boeken met de briefwisseling van Van Gogh met onder andere zijn broer Theo uit de kast, ik ben een echte fan – en zoek de beeltenis van de slaapkamer die hij in 1888 in het Zuid-Franse Arles heeft geschilderd.
De plaat in het grote boek geeft me de bevestiging dat het complementaire kleurgebruik mij enorm aanspreekt. De muren Provençaals bleekblauw passend bij het geel houten bed. Het rood van de sprei in samenhang met het groen van het raam en de stoelen. Het resulteert, ondanks het overvloedige kleurgebruik, in een voor mij harmonische rust.
In de briefwisseling vertelt Vincent aan zijn broer wat hij met het schilderij bedoelde. Ik citeer uit de brief aan Theo van Gogh. “Arles, dinsdag 16 oktober 1888: Deze keer is het gewoon mijn slaapkamer. Maar de kleur moet het hier doen en moet hier rust of slaap in het algemeen suggereren door in zijn vereenvoudiging meer stijl te geven aan de dingen. Enfin, het zien van dit schilderij moet rust geven aan het hoofd, of liever gezegd, aan de verbeelding.”
Dit schilderij is voor mij hét voorbeeld geweest dat goed gecombineerde kleuren je gemoed beroeren, je blij maken en harmonie en rust in lijf en leden geven. Het laat bovendien fantastisch zien, dat er niet veel in een ruimte hoeft te staan om sfeer te creëren. Dat doet de kleur.
Van de verbleekte jeugdherinnering heb ik afscheid genomen. Een paar weken geleden bezocht ik het Van Gogh Village in Nuenen. Na een rondgang door het museum vond ik in het winkeltje een koelkastmagneet van mijn geliefde schilderij. Iedere dag werp ik nu glimlachend een blik op het kleurrijke plaatje. Als kind voelde ik intuïtief aan dat zijn kleurgebruik geniaal was. Hij is mijn popster.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.