‘De Tour de France bekijken, is als een vakantie vanuit huis,’ zei mijn hoogbejaarde schoonmoeder altijd. ‘Al fietsend met prachtige beelden door het groene landschap met schitterende kastelen. Een borreltje binnen handbereik.’ Afgelopen zaterdag moest ik aan haar denken bij het bestuderen van de uitgezette etappes op een kaartje in de krant. Met een start in Noord-Frankrijk, slechts een paar uurtjes rijden. Even ging de gedachte door me heen om te gaan kijken. Heel even maar!
Lang geleden, we zijn op vakantie in Zuidwest-Frankrijk en kamperen in een tent. Wakker worden op leeggelopen luchtbedden. Met verkrampte spieren ontbijten op klapstoeltjes aan een te kleine tafel met stokbrood en croissants. Eerlijk gezegd niet mijn soort vakantie, maar de rest heeft het prima naar de zin.
Vandaag belooft een speciale dag te worden. Een etappe van de Tour komt nagenoeg aan de camping voorbij. Vroeg in de ochtend verhuizen wij en onze mede campingbewoners met tafeltje, stoeltjes, koffie en de nodige versnaperingen naar een goed gekozen plek langs de weg.
Uren voor de wielrenners komen, begint het spektakel van snel voorbijrijdende, toeterende reclameauto’s. Bidons, petjes en andere zooi van de verschillende wielerploegen worden uit de wagens gegooid. De kinderen duiken er als gekken op. Na een tijdje komt het bier en de rosé uit de koelboxen. Op onze radio horen we waar de wielrenners zijn en bedenken dat we nog wel een wijntje kunnen nemen voordat ze voorbij fietsen.
En dan is het moment daar. De auto’s gaan sneller en sneller. Iedereen gaat vol verwachting staan. In de verte zien we de renners aankomen. Allemaal in het peloton. En dan …, een lawine aan draaiende kettingen en banden op het wegdek die klinken als een kudde op hol geslagen ratelslangen. Een bonte verzameling aan rode, groene en roze shirtjes. Iedereen onherkenbaar. Zelfs de gele trui zie ik niet in deze brei. In een oogwenk is alles voorbij.
Afgelopen zondag zat ik, net als mijn schoonmoeder, met een natje en een droogje op de bank voor de buis te kijken hoe Mathieu het geel voor Nederland veroverde. Zonder fietsgeluiden, maar wel op de eerste rij.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.