De afgelopen week heb ik samen met manlief een fietstocht gemaakt. Een ronde die liep van Zuid-Limburg, naar België en via Duitsland weer terug. Een prachtige rit met veel natuurschoon, rivieren, fantastische fruitbomen, gezellige hotelletjes en lekker eten. Dat voedsel kunnen wij wel gebruiken op onze sportieve velo, want wij zijn een rariteit aan het worden op een fiets zonder stil motortje.
Tegenwoordig neem ik thuis mee in de vorm van een iPad, waarop ik het laatste nieuws volg. Wat schetst mijn verbazing als ik in de plaatselijke krant lees over een fietspad bij mij in de buurt waar de boomwortels zich onvermijdelijk naar boven worstelen, om naar het lijkt, de fietsers dwars te zitten. Ik wil niemand tekort doen, maar fietsend in de grensstreek, vind ik het artikel gezeur om weinig. Rijden de klagers niet gewoon te hard met hun e-bikes?
Aan de grens met België en Duitsland is het verschil in verharde paden meteen merkbaar. Gaten in de weg, een fietspad dat ineens ophoudt, landwegen van gravel of grotere stenen. En wat doe je dan? Je past je aan, je fietst langzamer, je let goed op en ontwijkt, gaten, stenen en net zo goed als thuis, boomwortels.
Weer terug van vakantie neem ik de proef op de som en fiets ik in alle koele vroegte naar de daders. Inderdaad scan ik omhooggekomen wortels van bomen. Misschien ook niet de meest geschikte soort om naast een fietspad te planten, maar als je er op het gemak overheen rijdt, is er niets aan de hand. Afremmen, billen van het zadel om erover heen te wippen. Als je denkt dat je met je stille motorfiets hier in hoog tempo overheen kunt sjezen, kan ik me voorstellen dat het fout gaat. Vervolgens rijd ik naar het centrum van het dorp en daar moet ik menige kuil in de weg ontwijken. Ook al ons zwaar vervoer beschadigt de wegen. Dat vinden we heel normaal, maar die broodnodige bomen worden weg gewenst.
Alles is relatief. Wij zeuren over een fietspad terwijl ze in andere landen al blij zijn dat ze er een hebben. We zullen ons aan moeten passen verwende fietsers die we zijn. Remmen, kontje omhoog en laat die bomen groeien.
De natuur wint vroeg of laat toch altijd.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.