Als ik bij mijn ouders binnenkom, begint mijn hoogbejaarde vader meteen over de oproep die hij heeft gekregen van het CBR. Hij moet zich medisch laten keuren om zijn rijbewijs verlengd te krijgen. Samen maken we digitaal een afspraak bij een keuringsarts in de buurt. Ik voel een vage onrust. Werk ik nu aan iets mee, wat niet meer verantwoord is? Ik realiseer me dat onze rollen aan het draaien zijn; ik de ouder en hij het kind.
Bij mijn vader in de auto zitten, bezorgt mij tegenwoordig een grote angst. Hij rijdt niet te hard of onbezonnen, maar juist te zacht. Ik vroeg hem een tijd geleden of hij ons kon ophalen van vliegveld Eindhoven. Daartoe is mijn vader altijd bereid.
Terwijl de roze-oranje tinten van de zonsondergang in rap tempo grijs en duister werden, ging mijn vader op de snelweg steeds langzamer rijden. De meter zakte tot zeventig kilometer per uur. De auto’s en vrachtwagens raasden ons toeterend voorbij en duwden de arme man bijna de vluchtstrook op. Met mijn hand aan de steun van het portier dacht ik vol angst: dit gaat te langzaam, de man is een gevaar op de weg.
Afgelopen week kwam hij met de auto bij ons op bezoek. Bij het draaien op het zandpad waaraan wij wonen, belandde hij bijna in de sloot en raakte op een haar na een boom. Toen de auto door manlief weer op het rechte spoor was gezet, reed hij met de koppeling ingedrukt, hartstikke doof is hij, als een loeiende koe weg. Diep in mijn hart hoopte ik dat de keuringsarts een rondje met hem zou gaan rijden.
Gisteren sprak hij opgewekt dat het rijbewijs aangevraagd kon worden. ’De keuring stelde niets voor. Ogen, urine, een praatje. Na tien minuten stond ik weer buiten. Zo lang ik het nog kan, blijf ik rijden,’ zegt hij. ‘Mocht het onverhoopt niet meer kunnen, dan is dat geen probleem. Dan gaat de auto de deur uit.’
Zie dat moment maar eens precies te bepalen, dacht ik bij mezelf. Als een bezorgde moeder houd ik mijn hart vast.
Dorrit
Voor een reactie op deze blog ga naar de contactpagina.